De geïnterviewde is een aantal keer uitgezonden geweest en vertelt hier over zijn uitzending naar Cambodja. Hij zat bij het Korps Mariniers. Hij vertelt over het begin van de uitzending en zijn ervaringen bij aankomst. Het veldhospitaal in Phum Nimit werd overgenomen en de geïnterviewde fungeerde hier als een soort locatiemanager. De geïnterviewde vertelt over de zieken en gewonden die binnenkwamen. Er waren veel burgerslachtoffers bij. Hij vertelt over de werkzaamheden en schetst de onderlinge verhoudingen tussen de medewerkers. Er was nauwelijks sprake van dreiging of vijandige reacties. Hij vertelt over de leefomstandigheden in Phum Nimit en het gebrek aan ontspanningsmogelijkheden. De geïnterviewde reflecteert op de uitzending en vond deze zinvol. Aan de terugkeer van vluchtelingen werd bijgedragen en de situatie in het land werd verbeterd. De geïnterviewde vertelt tot slot over zijn loopbaan na de uitzending en geeft zijn visie op de veteranenactiviteiten en voorzieningen.

De geïnterviewde is een aantal keer uitgezonden geweest en vertelt hier over zijn uitzending naar Cambodja. Hij zat bij het Korps Mariniers. Hij vertelt over het begin van de uitzending en zijn ervaringen bij aankomst. Het veldhospitaal in Phum Nimit werd overgenomen en de geïnterviewde fungeerde hier als een soort locatiemanager. De geïnterviewde vertelt over de zieken en gewonden die binnenkwamen. Er waren veel burgerslachtoffers bij. Hij vertelt over de werkzaamheden en schetst de onderlinge verhoudingen tussen de medewerkers. Er was nauwelijks sprake van dreiging of vijandige reacties. Hij vertelt over de leefomstandigheden in Phum Nimit en het gebrek aan ontspanningsmogelijkheden. De geïnterviewde reflecteert op de uitzending en vond deze zinvol. Aan de terugkeer van vluchtelingen werd bijgedragen en de situatie in het land werd verbeterd. De geïnterviewde vertelt tot slot over zijn loopbaan na de uitzending en geeft zijn visie op de veteranenactiviteiten en voorzieningen.

De geïnterviewde werd uitgezonden naar Cambodja als geestelijk verzorger. Ze vertelt over een hevige beschieting in Stum Tring. De gesprekken die ze hield tijdens de beschietingen gaven haar het gevoel dat haar missie zin had. Ze vertelt over een noodlanding in het Rode Khmergebied onderweg naar Phnom Penh. De geïnterviewde geeft een indruk van de soorten gesprekken die ze had. Ze vertelt over seksuele intimidatie tijdens een gesprek. Ze diende hier nooit een aanklacht voor in. De intimiteit van de militairen hield ze op afstand. Hierdoor miste zij de intimiteit. In Nederland moest zij weer aan de intimiteit wennen. Haar werk was uitputtend. Ze had bijna nooit privacy of tijd voor haar zelf. Achteraf geeft ze aan dat haar werk is onderschat en dat zij teveel werkdruk had.

De geïnterviewde kwam bij de Koninklijke Marechaussee in 1966. Eerder werd hij uitgezonden naar Egypte, maar vertelt hier over zijn uitzending naar Cyprus. Met de landmachteenheid 11 ZV zat de geïnterviewde eerst op De Harskamp ter voorbereiding. De Marechaussee kreeg de politietaken. De geïnterviewde gaat in op de organisatie van de eenheid. Op het politiebureau te Nicosia werkte de geïnterviewde nauw samen met veel nationaliteiten. Hij gaat in op de verschillen. Hij beschrijft hoe de situatie daar was en praat over zijn dagindeling en werkzaamheden. Hij vertelt over de onderlinge sfeer en beschrijft de grote verschillen tussen de Engelse en de Nederlandse organisatie. De geïnterviewde vertelt over drankgebruik. Dit was veel meer bij de Engelsen dan bij de Nederlanders. Hij praat over de lokale bevolking en gaat in op de politieke situatie. Hij vindt dat de ondersteuning vanuit Nederland erg slecht was tijdens zijn uitzending. De geïnterviewde spreekt over het terugkomen van traumatische ervaringen en geeft zijn visie op het veteranenbeleid. Met de geïnterviewde zijn meerdere interviews gehouden.

De geïnterviewde kwam bij het Korps Mariniers. Hij doorliep verschillende onderdelen van het Korps. Hij was verkenner bij de geweergroep. Het was een uitdaging om op een missie te gaan. Nadat de geïnterviewde was geplaatst bij de Mike-cie volgde hij een verkorte RTF opleiding. Hij vertelt over de beschietingen in Cambodja. Zelf mocht hij niet schieten. Zijn eerste legering was in Sok San. Hij vertelt over de gevaren hier en over de activiteiten van de Rode Khmer. De geïnterviewde vertelt over de onderlinge sfeer en vergelijkt dit met Nederland. Hij spreekt over de ontspanningsmogelijkheden en de situatie in het kamp. Hoe langer de geïnterviewde in Cambodja was, hoe meer emotioneel afgevlakt hij werd. Het veelvuldig gebruik van vuurwapens door de Cambodjanen zorgde voor spanningen. Een week werd hij gelegerd in Phum Prasat. Hier moest hij de uitbetaling van de regeringsmilitairen beveiligen. De geïnterviewde vertelt over het vertrek uit Cambodja en reflecteert op zijn uitzending.

De geïnterviewde kwam op voor militaire dienst in 1981. De missie naar Libanon trok hem aan vanwege het avontuur en omdat hij zo de bevolking in Libanon kon helpen. Hij vertelt over de militaire opleiding. Hij bereidde zichzelf goed voor, maar de voorlichting die gegeven werd vond hij slecht. Hij werd ingedeeld bij de pantser-ondersteuningscompagnie. Zijn beeld van Libanon was anders dan de realiteit, hij had een echt oorlogsgebied verwacht. Hij werd geplaatst op de mortierpost 7-7. Het was hier heel primitief en er waren weinig ontspanningsmogelijkheden. Actie was welkom. De geïnterviewde vertelt over de dagelijks routines. Hij vertelt over het creëren van een hinderlaag en over lichtsteun afgeven voor patrouilles. Tussendoor zat hij in Al-Yatoun. De voorzieningen waren hier beter. Hij praatte hier gewoon met mensen van hogere rangen, dat was in Nederland ondenkbaar. Het kameraadschap was tijdens de missie belangrijk. Toen Israël aanviel konden de VN militairen niets doen. Dit leidde tot frustratie. Men zou terugkeren naar Nederland, maar er werd toch besloten te blijven om de burgerbevolking te helpen. Met de geïnterviewde zijn meerdere interviews gehouden.

Deze dienstplichtig militair werd ingedeeld bij de 7 decemberdivisie in 1946, en kwam bij de ondersteuningscompagnie te Nijmegen. De basistraining van de jongens was op Engelse leest geschoeid. Met het A-peloton, samengesteld uit jongens uit de grote steden en uit Brabant, is hij vertrokken met de Indrapoera naar Nederlands-Indië. Onderweg scandeerden ze: "We gaan je halen, Soekarno". In maart 1947 werd deze man gelegerd bij Tjandjoer op Java, waar hij aanvankelijk een rustige tijd had. Maar na de eerste politionele actie werd de situatie grimmiger. Een verhaal over Laskars, TNI, pelopors, angstige commandanten en vele vuurgevechten.

Deze marine-machinist wilde graag bij de Marine om veel te kunnen reizen. Hij zat bij de Koninklijke Marine een tijd aan wal. Met deze functie was hij niet tevreden en meldde zich toen aan voor UNTAC. Hij werd bij de technische dienst ingezet en aan Cambo-II toegevoegd, omdat de mariniers in Cambodja kampten met problemen aan enkele technische installaties. De mariniers in Cambodja wilde namelijk geen beroep doen op de Koninklijke Landmacht. Met boeken uit de bibliotheek heeft hij toen zijn kinderen voorbereid op zijn vertrek naar Cambodja. Hij werd geplaatst op het marinierskamp te Sisophon en hij verzorgde onder meer de installaties die van slootwater drinkwater moesten maken. Hij vertelt over het dagelijks leven op het kamp en de omgang met de mariniers. Hij beschrijft het gebied en vertelt over de werkzaamheden die hij verrichtte. Eerst was het rustig in het gebied, maar toen de verkiezingen naderden werden er aanslagen gepleegd. De geïnterviewde had vanwege zijn taak veel contact met andere, internationale, VN militairen dat vond hij interessant. Hij beschrijft de verschillen tussen de verschillende legereenheden, maar ook over een zware beschieting die hij meemaakte op het kamp te Sok San. Ook de thuiskomst, het weer mee gaan draaien binnen het gezin wordt uitgebreid beschreven. Door zijn uitzending is de geïnterviewde veranderd, hij kreeg last van psychische klachten. De ervaringen in Cambodja maar ook het isolement hierna vormde de oorzaak van zijn problemen.

Deze dienstplichtig korporaal zat als geweergroepscommandant bij het Korps Mariniers op Nieuw-Guinea, begin jaren zestig. Zijn standplaats was Biak, en in het interview vertelt hij over de hoge mate waarin de mariniers op elkaar waren aangewezen tijdens de patrouilles. Ook vertelt hij over de lokale bevolking, meest Papoea’s. Vanaf 15 januari 1962 liep de spanning op. Deze man zat toen op het eiland Batanta, ten noorden van Sorong. Op zee was er een confrontatie met drie torpedoboten van de Indonesische marine. Iedereen kreeg drie maanden dienstverlening. Jongens die zouden repatriëren werden zelfs nog op Biak uit het vliegtuig gehaald.

De geïnterviewde vertelt over haar belevenissen van de aanloop naar en de tijd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ze vertelt hoe buren Joodse kinderen naar Nederland brachten. Ze vertelt over de mobilisatie. Toen was er constant verkeer naar de Grebbelinie, zij was toen bang, de oorlog kwam steeds dichterbij. De geïnterviewde vertelt over NSB’ers en beschrijft hoe zij als kind de situatie ervoer. In 1943 ging de geïnterviewde in het verzet. Ze vertelt over de verzetsactiviteiten. In haar huis zaten onderduikers. Aan een aantal controles heeft ze met geluk kunnen ontsnappen. Meerdere malen zat ze kort ondergedoken. De geïnterviewde vertelt over de gestrande geallieerde piloten en hoe zij niet goed begrepen hoe de situatie in elkaar zat. Ze vertelt over het crossen van deze piloten richting het zuiden. De geïnterviewde vertelt over het helpen van mensen met onderduiken en spreekt over de stommiteiten die voorkwamen. Tijdens de razzia in maart 1945 werd er bewust naar haar gezocht. Een keer werd de geïnterviewde gearresteerd en is toen weer vrijgekomen. Haar werk bij het verzet had gevolgen voor haar leven na de oorlog. Terug naar het gewone bestaan was moeilijk. Na de bevrijding ging zij door bij de Binnenlandse Strijdkrachten.