De geïnterviewde vertelt over zijn uitzending naar Cambodja in 1992. De geïnterviewde was al lange tijd in militaire dienst toen hij gevraagd werd als Chief Plans uitgezonden te worden naar Cambodja. Hij vertelt over het abrupte vertrek en de stationering in Pnom Penh. Hij moest daar van begin af aan alles opzetten en vertelt over het eerste operatiebevel. Hij vertelt over de Mixed Militiary Work Group. Hij vertelt over de verschillende partijen in Cambodja en over de achtergronden van de burgeroorlog. Hij reorganiseerde de hele staf om beter aan inlichtingen te kunnen komen. Hij vertelt over de situatie rond de verkiezingen. De geïnterviewde beschrijft de internationale samenwerking en vertelt over de problemen die er speelden. De verkiezingen verliepen uiteindelijk goed. De geïnterviewde vertelt over het overleg over de organisatie en spreekt over het verschil in honorering van de soldaten. Tot slot vertelt de geïnterviewde over zijn vakantie tijdens zijn verlof die hij met zijn gezin doormaakte in Cambodja.

De geïnterviewde vertelt over zijn uitzending naar Cambodja. Hij vertelt over de voorbereiding en over de situatie na aankomst in Phnom Penh. Hij werkte bij de Koninklijke Marine bij de Mijnendienst. Met een klein team had hij als doel mijnen onschadelijk te maken en te zorgen voor de terugkeer van de vluchtelingen. Het kamp was nabij Siem Reap. Hij vertelt over zijn werkzaamheden en de dagindeling. Zijn team en de mannen op zee waren de enige blanken, er waren verder nog geen Nederlandse troepen. De geïnterviewde vertelt over de tocht naar Siem Reap en de improvisatie die daarbij nodig was. Hij vertelt over het kampement en het mijnenveld. Hij omschrijft de werkwijze van de opruiming ervan. Hij vertelt over de samenwerking met ander nationaliteiten en beschrijft het contact met de lokale bevolking. De geïnterviewde spreekt over de humanitaire hulp die geboden werd. Hij vertelt over de andere teams die later in het gebied waren. Zijn eigen team was erg hecht. Bij het tweede en derde team trad de geïnterviewde op als verbindingsman. Tot slot reflecteert hij op zijn uitzending en op de organisatie hiervan.

De geïnterviewde vertelt over zijn uitzending naar Cambodja. Hij zat bij de Koninklijke Luchtmacht en werkte als explosieven-opruimer. Hij meldde zich aan voor de uitzending naar Cambodja. Hij vertelt over de gebrekkige voorlichting en voorbereiding. Zelf volgde hij een tropentraining. De aankomst in Cambodja was echte een cultuurschok. De geïnterviewde beschrijft het verblijf in Phnom Penh. Zijn missie was educatie. De lokale bevolking moest geleerd worden hoe ze zelf mijnen moesten opruimen. Zijn team mocht niet met landmijnen werken. Dit was een onwerkbare situatie en werd op aangedrongen bij de luchtmacht om dit beleid aan te passen. De geïnterviewde vertelt over Battambang. De situatie hier raakte hem het meest. Heel veel verminkte mensen en kinderen die met explosieven speelden. Hij vertelt over de handel in gidsen en tolken en toont het belang van deze mensen aan. Hij reflecteert op de politieke situatie. Hij vertelt over de onderlinge sfeer bij de militairen. Hij hield een dagboek bij en maakte dia's. De geïnterviewde vertelt wat hij deed als ontspanning. Het contact met het thuisfront werd steeds belangrijker. Bij afloop van de uitzending wilde hij langer blijven maar werd teruggestuurd omdat in Nederland nog genoeg werk te doen was. De geïnterviewde vertelt over zijn terugkeer in Nederland en over zijn verdere loopbaan.

De geïnterviewde vertelt over zijn uitzending naar Cambodja. Hij is van geboorte Cambodjaan en was werkzaam als tolk. Rondom het eerste kamp lagen overal mijnen. De mijnenslachtoffers maakten veel indruk. De geïnterviewde had zich voorgesteld te moeten werken bij vergaderingen maar hij moest ook mee op patrouille. Er waren weinig tolken waardoor de geïnterviewde het heel druk had. De werkdruk was heel hoog. De geïnterviewde was tijdens de gehele missie uitgezonden. Tijdens CAMBO-I was de onderlinge sfeer goed maar hierna ging dit niet goed. Hij vertelt over zijn werkzaamheden en de gevaarlijke situaties die zich voordeden. Na zijn terugkeer in Nederland kwamen de gezondheidsklachten naar boven. Bij de geïnterviewde werd PTSS vastgesteld. Hij vertelt over de discriminatie waar hij me te maken kreeg tijdens de uitzending. De geïnterviewde vertelt over zijn behandelingen met betrekking tot zijn gezondheidsklachten en uit zijn wantrouwen tegenover Defensie en de Nederlandse overheid.

De geïnterviewde vertelt over zijn uitzending naar Cambodja. Hij zat bij het Korps Mariniers. Hij vertelt eerst even over zijn tijd in Curaçao. Hij vertelt over de voorlichting en voorbereiding voor de uitzending naar Cambodja. Veel bleef onduidelijk. Hij kwam onder de Koninklijke Landmacht te vallen en kreeg een logistieke functie op het hoofdkwartier in Phnom Penh. De geïnterviewde was VN waarnemer. Hij vertelt over de situatie in Cambodja. Er was veel armoede en er waren veel burgers verminkt door mijnen. De geïnterviewde beschrijft zijn werkzaamheden en de internationale samenwerking. Een tijd lang was er niks te doen, de geïnterviewde praat over deze fouten in de organisatie. De contacten met de lokale bevolking waren goed. De Cambodjanen waren positief over de komst van de VN. Hij hoopte dat hij een bijdrage kon leveren aan de normalisering en materiële verbetering van het leven van de Cambodjanen. De organisatie van de missie viel hem erg tegen. Hij was voor ander werk opgeleid en alles verliep heel bureaucratisch. Ook werd er veel geld verspild aan onnodig materiaal. De geïnterviewde vertelt over zijn terugkeer in Nederland. Hij vertelt over zijn vertrek bij het Korps Mariniers en geeft een kort overzicht van zijn militaire carrière waarin het dienen bij de special forces een hoofdrol vervulde.

In mei 1945 meldde deze man zich al als oorlogsvrijwilliger voor dienst in Indië. In januari 1946 kreeg hij een oproep voor dienst en volgde op de KMA in Breda een opleiding van drie maanden, met een vervolgopleiding in Schotland. Terug in Nederland werd deze man eerst gelegerd in Nijmegen, waar het 4e Bataljon Stoottroepen in oprichting was. In de opleiding werd nauwelijks aandacht besteed aan Indië. Men moest orde en vrede herstellen, maar niemand wist iets van de situatie. Net bevorderd tot korporaal werd deze man in juni 1947 op een buitenpost bij een voormalige rubberplantage geplaatst. Hier kreeg hij zijn vuurdoop: een aanval van zo'n 100 Indonesiërs op de post. Het was moeilijk voor het eerst op mensen te schieten. Een dag later volgde een aanval op zijn post van 300 man. Dit gevecht duurde bijna een dag.

De geïnterviewde vertelt over zijn uitzending naar Cambodja. Hij zat bij het Korps Mariniers. De geïnterviewde was al lang in dienst voor deze uitzending. Hij vertelt over de voorbereiding en de reis naar Cambodja. Zijn eenheid ging naar Sok San. Het was er gevaarlijk, maar het kamp en het oerwoud waren erg mooi. Tijdens de patrouilles werden ze soms bedreigd door de Rode Khmer, maar dit wende. Na een periode in Nederland keerde hij terug maar nu werd zijn eenheid opgesplitst en door heel Cambodja verspreid om anderen af te lossen. Hij vertelt over de humanitaire hulp en de medische zorg voor de lokale bevolking. Middelen die aan de bevolking waren gegeven werden op de markt verkocht. De geïnterviewde praat over de verwerking van ervaringen. Mariniers laten hun emoties niet graag zien. Hij vertelt over zijn terugkeer in Nederland en de nazorg. Na een periode van acclimatisatie moest hij zich weer voorbereiden voor een andere uitzending. Hij had last van gezondheidsklachten. Later werd hij uitgezonden naar Haïti. Hij heeft ernstige problemen gehad met zijn gezondheid en stelt defensie hiervoor aansprakelijk. Hij behoort tot De Groep van 27. De geïnterviewde is erg teleurgesteld over de nazorg.

Tijdens de tweede wereldoorlog werd deze man op 14 jarige leeftijd opgepakt en naar Berlijn gestuurd voor dwangarbeid. Na de bevrijding volgde meteen de dienstplicht. Op 6 mei 1945 kwam hij op bij de Aan- en Afvoertroepen, de AAT. Ze moesten in Indië militair materiaal in orde gaan maken. Hij wilde een boot later nemen, in verband met de geboorte van zijn kind. Dat mocht niet. Zo zag hij zijn zoon pas na 3 jaar voor het eerst. De voorstelling die deze man had van zijn uitzending was: narigheid, en dat bleek te kloppen. Hij was op de hoogte van politieke ontwikkelingen in Indië. Hij werd bij het voedseldepot geplaatst en moest militairen vervoeren. Eerst heeft hij anderhalf jaar Bandoeng-Batavia gereden over de Poentjak, 500 km over zeer slechte wegen in colonne. Sabotage van bruggen door TNI kwam veel voor en regelmatig liepen de voertuigen in een hinderlaag. Hij had een blauwe schouder van het vuren. Het was een guerrilla-oorlog, de vijand maakte geen gevangenen. Eén van de redenen waarom deze man PTSS heeft opgelopen in Indië is het terugvinden van gesneuvelde en hevig toegetakelde collega's.

De geïnterviewde zat bij de Koninklijke Marechaussee. Hij vertelt over de opleiding. De geïnterviewde wilde graag bij de politie. Hij vertelt over zijn werkzaamheden. In 1979 kreeg hij de mogelijkheid om uitgezonden te worden naar Libanon. Dit sprak hem aan. De geïnterviewde vertelt over de opleiding. Hij vertelt over de aankomst in Beiroet en beschrijft de indrukwekkende tocht naar de brigade. De geïnterviewde vertelt voer de situatie op de brigade en over de werkzaamheden. Hij was vaak bang voor een aanval van de Israëli. Hij vertelt over de politieke situatie. De geïnterviewde vertelt over zijn terugkeer naar Nederland en de nazorg. De nazorg vond hij tegen vallen. De geïnterviewde had moeite met de verwerking en raakte in de problemen. Op een moment besloot hij iets te gaan doen met zijn Libanon ervaringen wat hem hielp. Hij vertelt over zijn veteranenactiviteiten. Het is voor hem van belang dat de zorg voor veteranen beter wordt. Verbondenheid onder veteranen noemt hij als belangrijk onderdeel voor de verwerking.

Deze NS-medewerker moest in 1944, na de spoorwegstaking, onderduiken. De schoonmaaksters van de Cemsto hadden alle NS personeelsgegevens vernietigd, waardoor hij - hongerig weliswaar - op een geheim adres het einde van de oorlog kon afwachten. In september 1945 werd hij opgeroepen voor militaire dienst. Hij gaf zich op voor de Koninklijke Marine en werd ingedeeld bij de mariniers. In augustus 1947 was de tweedaagse keuring in Voorschoten en daarna kwam de opleiding in Bergen op Zoom. De saamhorigheid onder de mariniers was groot. In de competitie tussen de Koninklijke Landmacht en de mariniers moest de MP nogal eens tussenbeide komen. Begin januari 1948 was de afvaart naar Indië. Daar volgt een tijd waarin per brief de ene na de nadere marinier de bons kreeg van zijn meisje, wat de jongens onderling oplosten met een kruik jenever. Dit verhaal gaat over kameraadschap en over hoe een groep jongens zich samen door een guerrilla-oorlog op vreemde bodem slaat.